تعزيه روستای اتو

در نيمه شب اول ربيع بدن مطهر خاتم الانبياء و المرسلين ‏صلى الله عليه و آله را اميرالمؤمنين على بن ابى‏طالب‏ عليه السلام دفن فرمودند.(1)
 
 مصيبت و فاجعه رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله از يك طرف و بى‏احترامى به آن حضرت و توجه نداشتن مردم به غسل و كفن و دفن حضرت از طرف ديگر، داغهايى بود كه بر دل مبارك اميرالمؤمنين‏ عليه السلام (2) سنگينى مى‏كرد. چنانكه با ياد تلخ آن روزها فرموده‏اند: «آيا بدن شريف پيامبر صلى الله عليه و آله را رها مى‏كردم و او را دفن ننموده براى خلافت و سلطنت بعد از او نزاع مى‏كردم»؟(3)
 
 شيخ مفيد مى‏فرمايد: «اكثر مردم در دفن پيامبر صلى الله عليه و آله حاضر نشدند، و نماز بر آن حضرت نخواندند، چه اينكه بين انصار و مهاجرين مشاجره در امر خلافت بود.(4) اعمش مى‏گويد: پيامبرشان از دنيا رفت و مردم هم و غمى نداشتند جز آنكه عده‏اى بگويند: «امير از ماست» و طايفه ديگرى بگويند: «امير از ماست».(5)
 
 هنگام رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله مغيره خطاب به ابوبكر و عمر گفت: اگر بعداً با مردم كارى داريد آنها را دريابيد. لذا ابوبكر و عمر هنگام دفن پيامبر صلى الله عليه و آله حاضر نبودند، بلكه ميان ديگران بودند كه در سقيفه براى خود امير انتخاب مى‏كردند، و قبل از آنكه كنار بدن حضرت حاضر شوند، بدن مطهر دفن شد.(6)
 عبداللَّه بن حسن مى‏گويد: به خدا قسم ابوبكر و عمر بر پيامبر صلى الله عليه و آله نماز نخواندند، و سه روز بدن مبارك آن حضرت دفن نشد، ولى با اين همه اهل سقيفه مشغول كار خود بودند.(7)
 
 حضرت باقر عليه السلام مى‏فرمايند: مردم روز دوشنبه و شب سه‏شنبه را بر بدن آن حضرت نماز مى‏خواندند، و عموم مردم حتى خواص و نزديكان حضرت بر بدن مبارك نماز خواندند، اما هيچيك از اهل سقيفه بر غسل و كفن و دفن حضرت حاضر نشدند. اميرالمؤمنين‏ عليه السلام بُرَيده اسلمى را براى خبر دادن نزد آنان فرستاد، ولى اعتنايى نكردند و بعد از دفن آن حضرت بيعت آنان هم تمام شد.(8)
 
 عايشه در اين باره اقرارى دارد كه جالب توجه است. او گفته است: «بخدا قسم ما از دفن پيامبر صلى الله عليه و آله با خبر نشديم تا اينكه صداى بيل و كلنگ را در شب چهارشنبه از حجره آن حضرت شنيديم»، يعنى بعد از دفن متوجه شديم.(9)
 
 بايد از اينان كه بر سر غصب خلافت همه چيز را فراموش كرده بودند پرسيد:
 آيا سقيفه در حضور پيامبر صلى الله عليه و آله و به سفارش حضرت بود يا غدير؟
 آيا براى تشكيل شوراى سقيفه دستورى از طرف خداوند آمده بود يا درباره غدير؟
 آيا در سقيفه از اكثر بلاد مسلمين حضور داشتند يا در غدير؟
 آيا در سقيفه همه مردم حاضر بودند يا در غدير كه حتى زنها هم بيعت كردند؟

---------------------------------------------
1) طبقات ابن سعد: ج 2 ص 78 . مسند احمد: ج 6 ص 274  242   62. سنن بيهقى: ج 3 ص 409 . السيرة النبوية (ابن كثير): ج 4 ص 538 .
2) خصال: ص 372. اختصاص: ص 171.
3) احتجاج: ص 74.
4) ارشاد مفيد: ج 1 ص 189.
5) تقريب المعارف: ص 256.
6) المصنف: ص 568  14 . جامع الاحاديث: ج 13 ص 267.
7) تقريب المعارف: ص 251.
8) مناقب ابن شهرآشوب: ج 1 ص 297. بحار الانوار: ج 22 ص 524 .
9) تاريخ الاسلام (ذهبى): ج 1 ص 582 . السيرة النبوية (ابن كثير): ج 4 ص 538 . مسند احمد: ج 6 ص 274  242  62.

*************************************************************************

هجرت پيامبر (ص)

*******************************************************************

هجوم به خانه وحى 1 ربیع الاول

در اين روز اولين هجوم به خانه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام صورت گرفت. هنگامى كه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام، متوجه غسل و كفن و دفن پيامبر صلى الله عليه و آله شد و غاصبين خلافت در سقيفه بودند، در شب چهارشنبه كه اول ربيع بود بدن مبارك آن حضرت را دفن فرمود و طبق وصيت پيامبر صلى الله عليه و آله متوجه جمع آورى قرآن شد. آن حضرت فرموده بودند: «على جان، تا سه روز از خانه خارج مشو و قرآن را جمع‏آورى كن ...».(1)
 
 در اين ايام، سه بار به منزل آن حضرت هجوم آورده‏اند: بار اول در روز اول ربيع بود كه براى بيعت آمدند و آن حضرت فرمود كه قسم ياد كرده‏ام كه تا جمع قرآن تمام نشود از خانه بيرون نيايم و آنان بازگشتند. پس از آن اميرالمؤمنين‏ عليه السلام شبها صديقه طاهره و حسنين‏ عليهم السلام را بر درِ منازل اصحاب مى‏بردند و طلب يارى مى‏نمودند.(2)
 
 بار دوم هفت روز بعد از دفن پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه زبير و عده‏اى ديگر در منزل اميرالمؤمنين‏ عليه السلام جمع شده بودند. آن روز زبير شمشير كشيد تا عمر را بكشد.(3)
 
 بار سوم به منزل حضرت هجوم آوردند، و پس از آتش زدن درِ منزل و ضرب و جرح صديقه طاهره ‏عليها السلام و كشتن حضرت محسن‏ عليه السلام، اميرالمؤمنين ‏عليه السلام را با دست بسته بيرون بردند.(4)

---------------------------------------------
1) تفسير فرات: ص 398. در توحيد صدوق: ص 73 هفت روز و در امالى طوسى: ج 1 ص 263 نُه روز است.
2) كتاب سليم: ص 128. احتجاج: ص 190 - 75.
3) توحيد صدوق: ص 73. احتجاج: ج 1 ص 111 - 95. بحار الانوار: ج 28 ص 321 .
4) كتاب سليم: ص 249 - 82. الكوكب الدرى: ج 1 ص 194. الجمل: ص 117. كامل ابن اثير: ج 2 ص 326. تاريخ طبرى: ج 3 ص 203.

******************************************************************

مسموميت امام عسكرى‏ (ع) 1 ربیع الاول سال 260 هجری قمری

امام حسن عسكرى‏ عليه السلام در اثر زهر مسموم شد و بيمارى حضرت آغاز گرديد.(1) بنا بر قولى شهادت امام حسن عسكرى ‏عليه السلام در سال 260 هجري در چنين روزى بوده است،(2) و به قولى ديگر در چهارم ربيع الاول و به قولى ديگر در هشتم ربيع الاول بوده است.(3)

---------------------------------------------
1) قلائد النحور: ج ربيع الاول ص 2. مصباح كفعمى: ص 523. مصباح المتهجد: ص 732. فيض العلام: ص 201. ارشاد: ج 2 ص 336. كشف الغمة: ج 2 ص 415. بحار الانوار: ج 50 ص 335 - 334.
2) قلائد النحور: ج ربيع الاول ص 2. مصباح كفعمى: ص 523 . مصباح المتهجد: ص 732. فيض العلام: ص 201.
3) مسار الشيعة: ص 29 - 28. فيض العلام: ص 205.