تعزيه روستای اتو

پس از شهادت اباعبدالله الحسين(ع) و يارانش در كربلا به دست سپاهيان يزيد، يك انزجار و تنفر فزاينده اي نسبت به يزيد در جامعه اسلامي پديد آمد و روز به روز وي را بي مقدار و بي اعتبارتر مي كرد.

عبدالله بن زبير، از اين وضعيت، بهره برداري كرد و در مكه معظمه خود را به "العائذ بالبيت" ملقب و ملتزم خانه خدا كرد و مخالفان يزيد را به گرد خود جمع آوري و متمركز نمود و به تدريج قوت يافت و در سال 63 قمري شهر مكه معظمه را از دست عامل يزيد بيرون آورد و ادعاي حكومت نمود.

سپاهيان جرّار و ستم پيشه يزيد كه به تازگي از قيام مردمي مدينه منوره به رهبري عبدالله بن حنظله فارغ شده بودند، به دستور يزيد بن معاويه به سوي مكه معظمه هجوم آوردند. ولي با دفاع هواداران عبدالله بن زبير روبرو گرديدند. به ناچار، اين شهر مقدس را محاصره و بر اهالي آن بسيار سخت گرفتند.

آنان بر بلنداي اطراف مكه، منجنيق و سنگ اندازهاي بزرگي نصب كرده و خانه هاي اين شهر مقدس و حتي مسجدالحرام و خانه خدا را سنگ باران كردند. لشكريان يزيد به سركردگي حصين بن نمير، علاوه بر سنگ اندازي، با پرتاب بسته هاي نفت و مواد سوزنده، بسياري از خانه هاي مردم و اماكن مذهبي را دچار آتش سوزي نمودند و بسياري از اهالي مكه را كشته و زخمي كردند.

اين واقعه اسف بار، در 26 و به روايتي در 27 محرم سال 64 قمري، آغاز گرديد و تا سوم ربيع الاول همان سال ادامه يافت. ولي سپاهيان يزيد با اين گونه اعمال ننگين خود، كاري از پيش نبرده و بالعكس موجب تقويت عبدالله بن زبير و گستردگي قيام او شدند.

سرانجام، يزيد بن معاويه در ربيع الاول سال 64 قمري به هلاكت رسيد و نيروهاي شامي به شام بازگشتند و عبدالله بن زبير، علاوه بر مكه، بر اكثر نقاط حجاز، يمن و عراق تسلط يافت.(1)

----------------------------------------------------

1- نك: تاريخ ابن خلدون، ج2، ص 37؛ تاريخ الطبري، ج5، ص 498؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص 171 و ص 203.

شهادت علی بن حسن مثلث از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) در زندان منصور دوانقی در سال ۱۴۶ هجری قمری

منصور دوانقي، دومين خليفه عباسي به خطر قيام هاي محمد و ابراهيم، فرزندان عبدالله بن حسن مثنّي در مدينه و بصره و مخالفت هاي عده اي ديگر از بني الحسن(ع) با دستگاه جور بني عباس، نسبت به نوادگان امام حسن مجتبي(ع) كه از علويان مبارز و ذي نفوذان عصر خود بودند، سخت گيري هاي زيادي اعمال مي كرد و زندگي را بر آنان بسيار دشوار مي نمود.

وي، علاوه بر سركوب قيام هاي بني الحسن(ع) و كشتن تعدادي از آنان، از جمله محمد (نفس زكيه) و ابراهيم (قتيل باخمري)، بسياري از آنان را دستگير و در سياه چال هاي مخوف زنداني كرد.

منصور، در سال 140 قمري وارد مدينه شد و افراد سرشناس بني الحسن(ع)، مانند عبدالله بن حسن مثنّي، ابراهيم بن حسن مثنّي، ابوبكر بن حسن مثنّي، حسن بن جعفر بن حسن مثنّي، عبدالله بن داوود بن حسن مثنّي، علي بن داوود بن حسن مثنّي، عباس بن داوود بن حسن مثنّي، محمد بن ابراهيم بن حسن مثنّي، اسحاق بن ابراهيم بن حسن مثنّي، عباس بن حسن مثلّث، علي عابد بن حسن مثلث و علي بن محمد نفس زكيه را دستگير كرد و به مدت سه سال در مدينه زنداني كرد. در سال 144 قمري نيز محمد ديباج (برادر مادري عبدالله بن حسن مثنّي) را بر آنان افزود و مأموران حكومتي، بر بدنش چندان تازيانه زدند كه لباسش با پوست بدنش به هم آميخت.

در همين سال، تمامي آنان را در بندهاي آهنين كره و با وضعيت رقت باري به سوي عراق حركت دادند و در زندان هاشميه (در حوالي كوفه) در سردابي نمور و تاريك زنداني نمودند و بر آنان بسيار سخت گرفتند.

آن زندان مخوف و هولناك، بلاي جان نوادگان امام حسن مجتبي(ع) شد و بر اثر سوء تغذيه، تاريكي و غير بهداشتي بودن محيط، آزارهاي روحي و جسمي مأموران بر زندانيان، اين عده، يكي پس از ديگري به بيماري هاي گوناگون و طاقت فرسا مبتلا شده و مظلومانه در همان جا به شهادت مي رسيدند و بدون اين كه امكان تغسيل و تكفين آنان وجود داشته باشد، بر روي هم انباشته شده و مرگ سايرين را تسريع مي نمودند.

نخستين كسي كه از آن جمع به ديار باقي شتافت، علي بن حسن مثلث بن حسن مثنّي بن امام حسن مجتبي(ع) بود.

وي از عابدان و زاهدان عصر خود و به "عليّ الخير" و "عليّ العابد" معروف بود و در عبادت و بندگي، به ويژه در نماز و تهجّد، حالت خشوع و حضور قلب كامل داشت. وي، در حالي جان داد كه سرش در سجده عبادت بود. علي بن حسن مثلث، به هنگام شهادت، چهل و پنج سال داشت و داراي پنچ پسر و چهار دختر بود. يكي از فرزندانش حسين بن علي، معروف به شهيد فخ است كه سال هاي بعد، بر ضد بني عباس قيام كرد و در سرزمين فخ، همانند ابا عبدالله الحسين(ع) مظلومانه به شهادت رسيد و اهل بيتش به اسارت دشمن در آمدند.(1)

------------------------------------------------

1- نك: منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج1، از ص 250 تا 278؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص 167